سلام، این عید بزرگ رو به همه بروبچی که حضرت زهرا (سلام الله علیها) رو دوست دارن تبریک میگم؛ به عنوان هدیه یه قسمت از حکمت دوم نهج البلاغه رو می نویسم که امیدوارم خوشتون بیاد, البته به مضمون نقل می کنم:

حکمت دوم نهج البلاغه, با مانور روی طمع شروع میشه که امیرالمومنین (علیه السلام) می فرمایند: طمع باعث پستی می شود. البته بازم تأکید میکنم, نقل به مضمون می کنم! این حکمت رو با یکی از دوستام داشتم می خوندم, که اون گفت: « مثل اینکه یه روزی غذا مرغ میدن و سهم من سینه مرغه ولی سهم کناریم ران مرغ, اون وقته که من پست میشم! » (ران مرغ رو بیشتر از سینه دوست داره) همین حرفش باعث شد فکر کنم که من کجاها پست میشم, چند دقیقه ای فکر کردم ولی نتیجه نداد! بعد روی این بحث کردیم که اگه مورد طمع بزرگتر باشه پستی بیشتره یا اگه کوچیکتر باشه؟ که به نظر من: « اگه مورد طمع کوچیکتر باشه، مقدار پستی بیشتره! چون مورد بزرگ حداقلش اینه که یه ارزش کوچیکی داره واسه طمع ولی کوچیکه نه!!! » و کلی حرف دیگه که رد و بدل شد؛ بعد از اون تقریبا جلسه! بازم به این فکر کردم که من کجا طمع دارم؟ الآن به این نتیجه رسیدم که توی خوب بودن, خیلی شدید طمع دارم و چون خوب نیستم و خوب بودن رو مثل همه دوست دارم, تو کفِ شَم!