یادم میاد اوایل که فهمیده بودم خدا و دنیا و اون دنیا و من و تو و ما و کلی چیزه دیگه وجود داره! یه سری آدم بودن که میگفتن همیشه به نصفه پر لیوان نگاه کن، بعد که کمی بزرگتر شدم، یه سری دیگه می گفتن که نصفه پر لیوان واسه اونایی که سنی ازشون گذشته و باید روحیه بگیرن ولی جوونا باید نصفه خالی رو نگاه کنن تا ببینن که هنوز هیچ چیزی نشدن و باید کلی دیگه جون بکنن؛ ولی تو سفرم به کاروان، یادم میاد که با روحانی کاروان صحبت میکردیم (روحانیمون از شاگردان مرحوم آیت الله مجتهدی بود) که این بحث باز شد که بالاخره نصفه پر لیوان یا نصفه خالی؟ و اینکه تو چه سنی به کجاش نگاه کنیم؟! ایشون از استادشون نقل کردن که انسان باید همیشه به طور مساوی بین خوف و رجا باشه و به تعبیر دیگه اگه ویتامینه خوفت کم شد برو و بخوف, و اگه ویتامینه رجات کم شد برو و برجا!!!