من پُر از درد، قدم زنان در پیاده رویی شلوغ اما سرد، با چشمانی دوخته به سنگ فرش ها، در حال زندگی کردن بودم که ناگهان یک جفت پای آشنا، وارد دایره دیدم شد، که باعث توقف حرکت پاهایم شد و ناخواسته بافتن سنگ فرشها به اتمام رسید و با چشم های بسته، زاویه دیدم را به موازات سطح زمین رساندم، بعد از کنار رفتن پلکهایم چهره آشنایی را دیدم، با لبانی همراه لبخند و چشمانی پُر از برق جذاب! ناگهان دستم به سویش دراز شد و او هم با دستان سردش آنچنان دستم را فشرد که در قلبم احساس گرما کردم، کلی خوشحال از این گرما در هوای سردِ پیاده رو شدم که حتی بعد از رفتنش از کنارم، باز هم احساس گرما می کردم. بعد از گذراندن چند سنگ فرش احساس درد شدیدی در قلبم کردم! یاد حرف همون شخص دوست داشتنی افتادم که می گفت: « خون هم گرم است»! تازه متوجه شدم که قلبم غرق خون شده! دیگه نمیدونستم چی کار کنم، با قلبی پر از گرما به گذر از سنگ فرش ها ادامه دادم و مدام به این فکر می کردم که چه کنم با این دلِ خونی؟! دلی که همیشه به دنبال این بود که دل کسی رو اینجوری گرم نکنه، ولی بازهم با این حال در گذر زمان، دلِ خیلی ها رو گرم کرد و شدّت گرمای آنها آن قدر بود که فقط با فشردن دست، این گرما به دلِ منم سرایت کرد و حالا همه جا رو قرمز می بینم و دیگه زندگی برام لذت بخش نیست، حداقل تا وقتی که کشتی قلبم، سرگردان روی خون به این و آن سو می رود و فقط خدا می تونه که این کشتی رو حفظ کنه و به خشکی برسونه. از تویی که این رو خوندی خواهش می کنم که اگه کسی دلت رو خونی کرده ببخشش، چون اونم حتما دلش خونیه، فقط چون مقصّر بوده نتونسته ازت عذرخواهی کنه و یه جوری دلت رو آروم کنه. دستم به دامنت خدا! راستی خدا دمت گرم که چنین جایی هست که راحت بتونی حرفاتو بزنی و مثل حضوری حرف زدن نیست که چون صورتت رو می بینن نتونی حرفا تو بزنی، یا مثل کاغذ نیست، چون خیس میشه و بازم همشو نمی نویسی.

الحمد لله